Μπαμ - μπουμ δυο πιστολιές στο δόξα πατρί κι ο ήρωας πέφτει ξερός. Γκαχ - γκουχ, πάρ την κάτω τη φυματική Τραβιάτα. Πεθαίνουν. Αλλά δεν πεθαίνουν. Το επόμενο δευτερόλεπτο έχουν σηκωθεί και αποθεώνονται από το κοινό τους, γιατί, φυσικά, δεν είναι μακαρίτες, υποδύονται ρόλους. Κι όλοι ξέρουμε ότι το κάνουν «στα ψέματα».
Πολύτιμο εργαλείο η θεατρική σύμβαση. Τη μαθαίνουμε από παιδιά, πάνω στο παιχνίδι («μπαμ σε σκότωσα») και ευτυχώς. Αλλιώς, δεν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα, την πραγματικότητα από την αναπαράστασή της, τον ρεαλισμό από τη φαντασία. Επιπροσθέτως, διασκεδάζουμε κιόλας.
Αυτή την αίσθηση του «θεάτρου» μού δημιουργεί όλο αυτό το σόου της μίζας και των μαύρων χρημάτων. «Στα ψέματα» πιστεύουμε ότι τα ελληνικά κόμματα είναι το σύγχρονο αντίστοιχο του Χριστού (κάνουν προεκλογικές καμπάνιες τύπου Χόλιγουντ με πέντε ψωμιά και πέντε ψάρια).
«Στα ψέματα» δεχόμαστε ότι υποψήφιοι βουλευτές στήνουν πανάκριβα σκηνικά, κέντρα και μηχανισμούς στήριξης, με τα ψωρο-ευρώ που τους επιτρέπει ο νόμος. «Στα ψέματα» αποδεχόμαστε το παράδοξο το να ζουν αρχοντικά και να μην το κρύβουν υπηρέτες του λαού (ωραίο, γλυκό ψέμα κι αυτό), που ξεκίνησαν σεμνοί, ταπεινοί και γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε; Φτωχοί.
Οταν σκάει το σκανδαλάκι, η σκανδαλάρα ή το «σούπερ σκάνδαλο», το πιο σοκαριστικό είναι ότι... δεν σοκάρεται κανείς. Απλώς, αντί να μιλάμε με ψιθυριστές γενικούρες, λέμε φωναχτά ονόματα ανθρώπων (και εταιρειών) στα τηλεπαράθυρα. Με την πλήρη αίσθηση ότι κουβεντιάζουμε μόνο για την κορυφή ενός παγόβουνου που, πιθανότατα, δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ
Ολοι συμφωνούμε υπογείως ότι βλέπουμε, απλώς, μια καλοστημένη παράσταση. Στην οποία κι εμείς παίζουμε έναν ρόλο - αυτόν του εύπιστου θεατή. Στην πραγματικότητα, ούτε εμείς είμαστε ανυποψίαστοι ούτε οι πρωταγωνιστές της παράστασης πεθαίνουν στ αλήθεια. Στο επόμενο δευτερόλεπτο, θα είναι πάλι όρθιοι και θα υποκλίνονται στο χειροκρότημά μας. The show must go on...
