Μάνα, Κουράγιο

Λοιπόν, μαμά, καιρό είχαμε να τα πούμε (από εφημερίδας, διότι από την κανονική ζωή, δόξα να ‘χει ο Κύριος, τα λέμε κάθε μέρα). Πήρα την απόφαση να σου γράψω σήμερα όλο το κείμενο της στήλης, γιατί είναι σίγουρο ότι μέσα στις επόμενες ώρες θα με πάρεις τηλέφωνο. Και θα με ρωτήσεις αν πρέπει να βγάλουμε τα λεφτά μας έξω. Από τώρα ακούω το ντριν του τηλεφώνου. Στ’ αυτιά μου ηχεί ο διάλογος, σαν να έγινε ήδη.
Ελα παιδάκι μου, τι κάνεις;»

«Καλά μαμά, αλλά δεν μπορώ να σου μιλήσω»

«Δεν ήθελα τίποτα, μόνο να σας ακούσω. Το παιδάκι καλά;»

«Καλά. Είναι κάτι επείγον, γιατί δεν μπορώ;»

«Ε, μια στιγμή να μου πεις αν υπάρχει κίνδυνος. Αν πρέπει να βγάλουμε τα λεφτά μας έξω»

«Γιατί;»

«Για να προλάβω την τράπεζα, κλείνει σε δέκα λεπτά»

«Εχει κανένα νόημα να σου θυμίσω ότι δεν έχουμε λεφτά;»

«Αυτά τα λίγα. Γιατί να τα χάσουμε;»

«Ποιος σου είπε ότι θα τα χάσουμε;»

«Βουίζει ο τόπος. Και στην μπιρίμπα, όλα τα κορίτσια που έχουν καταθέσεις, ετοιμάζονται να τις βγάλουν έξω»

«Ναι; Και για πού λένε;»

«Ξέρω εγώ; Πού να ξέρω, κάτι ακούω για Κύπρο, Ελβετία... Εσύ τι λες;»

«Εγώ λέω για Μονακό. Πάντα μου άρεσε το Μονακό. Είναι και πριγκιπάτο, κάνει πιο μούρη»

«Μη με δουλεύεις πια που όλα τα ξέρεις!»

«Αυτό προσπαθώ να σου πω. Οτι δεν τα ξέρω όλα. Πού να ξέρω, ρε μάνα, αν πρέπει να φυγαδεύσεις δυόμισι χιλιάρικα στην Κύπρο; Πού θα τα επενδύσεις, σε σεφταλιές;»

«Τόσα ακούμε. Στην μπιρίμπα της Κλαίρης, πάντως, όλο γι’ αυτό μιλούσαν»

«Μαμάκα, πραγματικά, δεν προλαβαίνω τώρα. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις»

«Σαν τι να κάνω δηλαδή;»

«Κουράγιο»

«Και τα λεφτά; Τι να πω στα κορίτσια την Κυριακή;»

«Και στα κορίτσια, να πεις μάνα, κουράγιο...».

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη