Στο τέλος του 2011 θα είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη (αν όχι στον πλανήτη) με 1.500.000 ανέργους έναντι 1.150.000 εργαζομένων στο κράτος. Η δε τύχη των υπολοίπων 1.500.000 εργαζομένων (ακόμη) στον ιδιωτικό τομέα αγνοείται και θα αγνοείται μέχρι το 2020 τουλάχιστον. Όπως και να μετρήσουμε τα νούμερα στην απασχόληση και στην ανεργία η εικόνα αυτή δεν αλλάζει.
Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν έχω καμία πρόθεση να προκαλέσω ερωτήματα για το ορθό ή όχι της απασχόλησης των κρατικών υπαλλήλων σε σχέση με την ανεργία των ιδιωτικών.
Θεωρώ όμως αναγκαίο να παρουσιάσω την εικόνα αυτή επειδή είναι η συνέπεια της Ελληνικής Σοβιετικής Δημοκρατίας που υπηρέτησαν πιστά όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης.
Εικόνα που παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της δήθεν «κοινωνικής πολιτικής» που ξεκίνησε η Νέα Δημοκρατία με τις κρατικοποιήσεις των μεγάλων συγκροτημάτων της χώρας. Την συνέχισε το ΠΑΣΟΚ για μια εικοσαετία με τους πειραματισμούς του δήθεν σοσιαλισμού (45 κρατικοποιήσεις προβληματικών ιδιωτών επιχειρήσεις που πλήρωσαν οι φορολογούμενοι 3,5 τρισ. δρχ). Και την επανέλαβε η Νέα Δημοκρατία τόσο στο διάλλειμα του κ. Κ. Μητσοτάκη, όσο και από το 2004-2007 με το «κόλπο» του κ. Κ. Καραμανλή για την επανίδρυση του κράτους.
Τα άλλα κόμματα απλώς παρατηρούσαν και φρόντιζαν να μην ξεπουληθεί το κράτος που ανά δεκαετία είχε και το δικό του μπλε, πράσινο σε μόνιμη κόκκινη απόχρωση.
Αλλά για να δούμε και το σήμερα που η εμφανέστατη ανικανότητα της κυβέρνησης επιτρέπει να ακούγονται και ακραίες απορίες όπως του επιχειρηματία αναγνώστη της στήλης που επιμένει ότι «Η κυβέρνηση είναι που χειραγωγεί το Χρηματιστήριο και το κρατάει χαμηλά για να δικαιολογεί την αδυναμία της να κάνει αποκρατικοποιήσεις...».
Σενάριο τραβηγμένο βέβαια, αλλά άντε να αποδείξεις το αντίθετο στον συνομιλητή σου όταν κανένα στοιχείο δεν βεβαιώνει ότι υπάρχει πραγματικό σχέδιο και κυρίως χρονοδιάγραμμα για τις αποκρατικοποιήσεις.
Μα, θα μου πείτε, οι αποκρατικοποιήσεις από μόνες τους, εκτός από την υποχρέωσή μας προς το δεύτερο μνημόνιο, δεν πρόκειται να σώσουν την χώρα, ούτε να βγάλουν την οικονομία από την κρίση.
Θα συμφωνήσω απόλυτα, αλλά δεν πρόκειται να πάψω να ανησυχώ για το τι μας περιμένει εάν αποτύχει και το δεύτερο μνημόνιο.
Το μνημόνιο δηλαδή που χτίσθηκε πάνω στα συντρίμμια της αποτυχίας του πρώτου μνημονίου. Γατί είναι βέβαιο ότι άσπρη ημέρα δεν θα δούμε στον τόπο και ρυθμούς απασχόλησης δεν θα συναντήσουμε στην οικονομία με τα μνημόνια.
Είναι αυτονόητο πως ο μόνος δρόμος είναι ασφαλώς αυτός που παράλληλα βγάζει σε ανάπτυξη. Το πρώτο βήμα όμως για τον δρόμο αυτό (θέλουμε δεν θέλουμε) είναι να εφαρμόσουμε με απόλυτη ακρίβεια (όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία) ό,τι μας υποχρεώνει η συμφωνία των Βρυξελλών της 21ης Ιουλίου.
Μόνο έτσι θα έχουμε θέση στο τραπέζι και λόγο και σε αυτά που πιθανόν θα ακολουθήσουν για την Ευρώπη συνολικά, ανοίγοντας ίσως κάποιους νέους ορίζοντες.
Η δήλωσή μας μόνο και η επιμονή μας στην έκδοση ευρωομολόγου δεν μας δίνει δικαιώματα συμμετοχής στο «παιχνίδι». Γιατί το «παιχνίδι» δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι και πολιτικό.
Συνεπώς εάν δεν αποκτήσουμε διαπραγματευτική θέση σε όσα θα γίνουν (εκ των πραγμάτων) στην Ευρώπη από εδώ και στο εξής ώστε να πιέσουμε και για τα αναπτυξιακά μας συμφέροντα, τότε δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε άλλο.
Τίποτε εκτός από τους επόμενους μαύρους χειμώνες μέχρι το 2015 που θα κλείσει το ουσιαστικό μέρος της συμφωνίας των Βρυξελλών καθώς δεν προβλέπονται δυνατότητες ανάπτυξης.
Ο κρατικός κορβανάς θα συνεχίσει να ζητάει πόρους για να καλύπτει τα ελλείμματά του (ασφαλιστικό, υγεία, δημόσιος τομέας) και θα αδυνατεί να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη από τις δημόσιες επενδύσεις.
Ο ευρωπαϊκός κορβανάς θα αναδιαρθρώσει την πολιτική του για τους μοναδικούς πόρους που μας προσφέρει το ΕΣΠΑ, αλλά μέχρι να επανέλθει η ροή πόρων για επενδύσεις θα χρειαστεί μια τριετία.
Ο τραπεζικός τομέας θα ασχοληθεί την προσεχή τετραετία με τα εσωτερικά του προβλήματα και όχι με πολιτική χρηματοδότησης της ανάπτυξης.
Αλλά και αν ξεπερασθούν όλα αυτά το 2015 (πράγμα δύσκολο επειδή μεσολαβούν εκλογές που σημαίνουν πολλά, ακόμη και αν ο κερδισμένος είναι το ΠΑΣΟΚ) και η χώρα είναι σε θέση να εφαρμόσει αναπτυξιακή πολιτική για επενδύσεις, ο σχεδιασμός και η ολοκλήρωσή τους θα χρειαστεί (με τα ελληνικά δεδομένα) μια πενταετία.
Μέχρι τότε όμως, το 2020, θα έχουν καταρρεύσει πλήρως το εργοδοτικό κύκλωμα της οικοδομής και κατασκευών που ήδη συνθλίβεται φορολογικά. Ακόμη οι μεγάλοι κλάδοι απασχόλησης όπως σιδήρου, χάλυβα, τσιμέντου, ναυπήγησης, χημικής βιομηχανίας, μεταλλικών κατασκευών, μεταλλουργίας, μεταλλευμάτων, αμυντικής βιομηχανίας και οικιακού εξοπλισμού που έχουν ήδη σειρά στον παραγωγικό αφανισμό της χώρας θα βγουν από το παιχνίδι.
Εάν και αυτοί μαζί με τους ξενοδόχους δε μετέχουν, ποιοι θα απαντήσουν στις τότε προσκλήσεις. Και, πάνω απ΄ όλα, ποιοι θα είναι οι επόμενοι εργοδότες των σημερινών ανέργων;
Το χρεοκοπημένο «κράτος πατερούλης»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου