Από την ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΓΚΟΥΡΑ
Κάθε βράδυ τσακώνομαι με τον εαυτό μου.
“Εσύ φταις” λέω.
Πάλι επαναπαύτηκες σήμερα.
Τι έκανες;
Τίποτα στην ουσία.
Φιλολογική κουβέντα και αμπελοφιλοσοφίες.
Η ζωή μας κυλάει όπως πάντα.
Πεινάνε εκεί έξω ρε. Σκοτώνονται. Πεθαίνουν από AIDS. Την ώρα που οι ηγέτες του κόσμου αποφασίζουν να ισχυροποιήσουν ακόμη περισσότερο τη θέση τους εις βάρος όλων μας, την ώρα που “επιτήδειοι” τραγανίζουν τα κοινωνικά κεκτημένα κ υπονομεύουν το μέλλον όλων μας, για μια πρόσκαιρη χλιδάτη ζωή. Κ την ίδια αυτή ώρα εμείς στο μικρόκοσμό μας. Clubbing κ lifestyle (ανάθεμά το!)
Και τι να κάνω;
Είμαι σε μόνιμη ρήξη μαζί μου. Δεν βολεύτηκα ποτέ. Κάποιοι με βλέπουν με συμπάθεια. Λένε:
“κρίμα μωρέ, το παιδί είναι μικρό κ νομίζει θα αλλάξει τον κόσμο”.
“Θα μεγαλώσει κ θα μπει στο παιχνίδι”.
“Στα 20 μας χρόνια όλοι επαναστάτες είμαστε”
Κι έτσι κάθε βράδυ και κάθε μέρα πρέπει να παλεύω με μένα. Με φρικάρει η σκέψη να επαληθευτούν οι κυνικές τους εκτιμήσεις.
Γιατί να αλλάξω;
Πού το ξέρουν;
Ώρες ώρες νιώθω ότι κάτι με βασανίζει κ με φέρνει απέναντι στα πάντα.
Είναι σαν να πονάς ολόκληρος κ να μην μπορείς να βοηθηθείς παρά μόνο όταν κάνεις αυτό που φωνάζει μέσα σου.
Κι ας ξέρεις τις συνέπειες.
Κι ας ξέρεις ότι στην έχουν στημένη ορισμένοι καλοβολεμένοι φιλήσυχοι πολίτες...
Να προσέχετε τους φιλήσυχους πολίτες, είναι αδίστακτοι... έγραφε ένας τοίχος...
Τους αρέσει πολύ η ιδέα του ένοπλου αστυνόμου σε κάθε γωνία...
Να ακούς τον τοίχο.. Κάτι παραπάνω έχει δει κ ξέρει...
Τι ξέρουν αυτοί ε;
Πάντα τέτοιοι ξενέρωτοι ήταν...
Σίγουρα...
Ή μήπως μεταλλάχθηκαν για να επιβιώσουν;
Γι αυτό εγώ με μένα τσακωνόμαστε... Βαριές κουβέντες, φωνές, κλάματα...
“Τι έχεις, γιατί κλαις;”
Πού να τους εξηγώ τώρα... Προσπαθώ να χωνέψω τη λογική...
Να την συγκεράσω με την ανθρωπιά κ να τη γεμίσω με όλα τα συναισθήματα που νιώθω να με πλημμυρίζουν...
Δε μιλάω... Δε λέω πολλά...
Τι να πω;
Πώς έχω μια άνετη ζωή, σπουδάζω χωρίς να χρειάζεται να δουλεύω, δεν στερήθηκα ποτέ, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να βλέπω αυτήν την αδικία, να γιγαντώνεται;
Τι να κάνω;
Θέλω να τους βοηθήσω αλλά πώς; Ποιος τρόπος είναι ο καλύτερος;
Δε φτάνω εγώ.. Πρέπει να είμαστε πολλοί...
Πού θα τους βρεις ρε τους πολλούς;
Αυτοί κ να πεθαίνεις δίπλα τους, δε θα ταραχτούν να δουν τι έπαθες...
Όχι, λέω μετά.
Λίγοι είναι αυτοί που μας εμποτίζουν με την αρρώστια της μάζας κ μας κάνουν άβουλους κ τρομαγμένους. Δεν είναι έτσι όλοι.
Οι άνθρωποι πρέπει να είναι αλληλέγγυοι.
Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.
Είμαστε λαός.
Είμαστε όλοι μετανάστες.
Μετανάστες κι εργάτες.
Οι ηγεσίες γεννάνε τις έχθρες.
Καλά... μέχρι να αποφασίσουμε...
Πάει ο άνθρωπος... λιποθύμησε από την πείνα...
Κ τι έγινε; Ποιος το πρόσεξε; Ποιος θα καλέσει ασθενοφόρο;
Η ζωή κυλάει με τον ίδιο ρυθμό...
Ούτε ένα λεπτό δε σταμάτησε ο χρόνος...
Αυτός ο άτιμος ο χρόνος...
Κι αυτή η περίφημη η παγκόσμια ισορροπία καθόλου δεν διαταράχθηκε...
Τίποτα... Λες και δεν έγινε τίποτα...
Όλα λειτουργούν ρολόι κ χωρίς εμένα, κ χωρίς εσένα, κ χωρίς αυτόν...
Ρολόι χωρίς δείκτες...
Θ' ανέβω το σούρουπο σ' έναν λόφο να δω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα...
Κάπου μακριά οι άνθρωποι θα συνεχίζουν την ευτυχισμένη (;) κ ήρεμη (;) ζωή τους... Χιλιάδες λαμπερά πράγματα για ανθρώπους σβηστούς...
Αλλοτριωμένος άνθρωπος.. Έτσι μου είπαν ότι λέγεται...
Νομίζω δε θα πάρω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου