Σαν πολλή «αρρώστια» έχει πέσει στην κοινωνία μας τελευταία, δεν βρίσκετε; Δεν είναι τα δυσάρεστα νέα: αυτά δυστυχώς υπάρχουν - και θα υπάρχουν, δεν ζούμε στον Παράδεισο. Είναι που κάθε παρεκτροπή, κάθε έγκλημα, ενός, ή μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, συμπαρασέρνει στον διασυρμό εκατοντάδες άλλους ανθρώπους με το ίδιο επάγγελμα ή την ίδια ιδιότητα...
Αυτές οι γενικεύσεις εμένα με φοβίζουν. Αυτό το φοβικό κλίμα που υπονοεί ότι «ολόκληρη η κοινωνία νοσεί». Κομμάτι κομμάτι την βγάζουμε σάπια και την παραδίδουμε στο ξέσκισμα. Με βρίσκετε υπερβολική; Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Οι πολιτικοί είναι μόνο για την πάρτη τους, οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες (μην ξεχάσω και το «ρουφιάνοι). Οι γιατροί χρηματίζονται, οι εφοριακοί λαδώνονται, οι πολεοδόμοι δωροδοκούνται.
Οι δικαστικοί είναι πουλημένοι, οι δικηγόροι ψεύτες, οι έμποροι κλέφτες. Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη, τα φωτομοντέλα κάνουν βίζιτες, οι εργολάβοι είναι απατεώνες. Οι αθλητές είναι ντοπαρισμένοι, οι καλλιτέχνες είναι ναρκομανείς, για να μη σας πω και συλλήβδην ανήθικοι.
Ούτε Θεό δεν έχεις πια απευθυνθείς: οι παπάδες είναι αμαρτωλοί, κερατώνουν τις παπαδιές και βαφτίζουν το κρέας «ψάρι». Οι ανήλικοι βρίσκονται εκτεθειμένοι στις ορέξεις διεστραμμένων, το Ιντερνετ είναι όργανο του διαβόλου. Ακούγεται κωμικό, αλλά λέγε λέγε από λίγο κάθε μέρα καλλιεργείται, ακόμα και στους πιο ώριμους ανθρώπους, μια αίσθηση σαπίλας χωρίς επιστροφή.
Το παραλήρημα των υστερικών γενικεύσεων είναι, βεβαίως, εντυπωσιακό, κάνει και «νούμερα»: Πόσο όμως μας συμφέρει να είμαστε κατακερματισμένοι σε μικρές, κλειστοφοβικές ομάδες, όλοι εναντίον όλων; Ποιος κερδίζει που οι μισοί Ελληνες λοξοκοιτάμε καχύποπτα τους άλλους μισούς;
Είναι και οι μέρες του Απρίλη, που θυμίζουν πάσης φύσεως «επετείους», δεν θέλει και πολύ να ξεφύγεις σε οδυνηρούς παραλληλισμούς: η πολλή «νόσος» μιας κοινωνίας χρειάζεται επειγόντως «χειρουργόν», και οι κοινωνίες «τραυματίες» καμιά φορά μπαίνουν και στον γύψο! Μπα που να φάω τη γλώσσα μου, τι πήγα και θυμήθηκα, μέρες που είναι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου