Δεν γνώρισα ποτέ τους νονούς μου: Η οικογένειά μου ήταν μία από τις πολλές που έκαναν τη γνωστή στους Νεοέλληνες ευκαιριακή κουμπαριά: Κάποιον μακρινό πλούσιο θείο, για να έχει το «παιδί έναν προστάτη». Εγινε το οικογενειακό μας ανέκδοτο, αφού οι άνθρωποι μόνον την όρεξή μας δεν είχαν: Ηρθαν, με ξεπέταξαν με μπλουμ στην κολυμπήθρα (ήμουν και αντιπαθέστατη) και έφυγαν. Για πάντα. Από τότε, τέτοιες μέρες, αισθάνομαι πάντα μια αόριστη «ορφάνια». Εμένα δεν εμφανίστηκε ποτέ «ο νονός» να μου πάρει παπούτσια, σοκολατένιο λαγό και λαμπάδα. Σνιφ - κλαψ...
Κακώς. Γιατί τότε είχε την ευκαιρία του. Στη σημερινή εποχή, ο «νονός» έχει πολύ περισσότερες υποχρεώσεις. Εντάξει, τα παπούτσια τα αγοράζουν μόνα τους τα παιδιά και σου στέλνουν τον λογαριασμό (τζιζ!). Και για τη λαμπάδα, είναι εύκολο: Πας στο μαγαζί και αν είναι το παιδί κοριτσάκι, διαλέγεις την πιο ροζ, την πιο Μπάρμπι, την πιο τούρτα-πριγκίπισσα-εγκεφαλικά νεκρή-κουνελάκι του πλέιμποϊ λαμπάδα. Αν είναι το βαφτιστήρι αγόρι, τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά: Διαλέγεις λαμπάδα με ενσωματωμένη την πιο αποτρόπαιη, δολοφονική, πολεμική μηχανή-τρανσφόρμερ-, εκτελεστή Νίντζα. Εγγύηση για ευτυχισμένα παιδιά!
Το γλέντι γίνεται στο παραδοσιακό δώρο. Είναι παράξενο, να βλέπεις στην αρχή, τα πρώτα χρόνια, ένα μωράκι να τριγυρνάει στο κατάστημα, να ψαχουλεύει και να διαλέγει ό,τι στα αλήθεια του αρέσει. Περνάει, όμως, ο καιρός και αρχίζουν να καταλαβαίνουν τις διαφημίσεις. Και επιθυμούν διακαώς μόνον αυτά που πλασάρει, με στριγκιά φωνή, η τηλεόραση. Τα αγόρια «αγορίστικα» και τα κορίτσια «πριγκιπίστικα». Τόσο προβλέψιμα, τόσο κλισέ, που σε πιάνει μελαγχολία, καθώς σκέφτεσαι ότι κάπως έτσι έχουν καλουπωθεί και οι δικές σου καταναλωτικές προτιμήσεις χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Τελικά, τα πασχαλινά (και όλα μας τα δώρα) τα έχει διαλέξει, πριν από μας για μας, ένας αόρατος «Νονός»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου