ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ

Οπως συμβαίνει πάντα, προηγείται ο τηλεοπτικός λόγος. Τα θριαμβικά «παράθυρα», οι στημένες διαφωνίες, τα αντιμαχόμενα επιχειρήματα και ο δημοσιογράφος συντονιστής να επιχαίρεται με χαμογελαστό πρόσωπο για τα λεκτικά δρώμενα που εξελίσσονται, πολεμικούς ρυθμούς στο «κατάμεστο» γήπεδό του. Μετά έρχονται τα μέσα, που μερικοί, νοσταλγοί ενός διφορούμενου παρελθόντος, εξακολουθούν να τα αποκαλούν εφημερίδες.

Ακολουθούν οι δηλώσεις των αρχηγών και, λόγω κωλύματος, των υπαρχηγών, σε έσχατη δε ανάγκη των άλλων αρμοδίων. Και, όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό, ακολουθούν τα ρεπορτάζ στους δρόμους, για να έχουμε μια ιδέα και για το τι λέει ο -σύμφωνα με την έντονα επαναλαμβανόμενη και χωρίς πολιτικό ή άλλο κόστος έκφραση- «κυρίαρχος λαός». Βέβαια η τηλεόραση κάνει τη δουλειά της, όπως και οι εφημερίδες το ίδιο. Οι διαφημίσεις περισσεύουν, τα φύλλα αυξάνουν, οι εισπράξεις κορυφώνονται και οι απανταχού «συντονιστές» και «συντάκτες-ρεπόρτερ» και κομψευόμενοι σχολιαστές κομπάζουν, γιατί, λένε, κέρδισαν τη μάχη της ενημέρωσης.

Από την πλευρά τους, πάλι, οι εκλεκτοί των δηλώσεων κομπάζουν κι αυτοί, γιατί έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους, αποστόμωσαν τους αντιπάλους τους και αποκάλυψαν τα «παρασκήνια» που δεν είναι πάντα σύμφωνα με το γενικό κλίμα της νίκης, του θριάμβου και της εθνικής υπερηφάνειας. Ο «κυρίαρχος λαός», όμως, ήθελα να το μάθω πολύ αυτό, τι ακριβώς έχει καταλάβει από τη νίκη στο Βουκουρέστι; Τι ακριβώς «εισέπραξε» απ όλην αυτή τη φωταγωγημένη μεγαλοπρέπεια των ανακτόρων της ρουμανικής πρωτεύουσας; Πώς ακριβώς βιώνει από τη στιγμή των θριαμβικών πρωθυπουργικών δηλώσεων το προσωπικό του πρόβλημα και την ιδεολογική του σχέση με την εθνική νίκη, που δεν είναι ακριβώς νίκη, αλλά μια αξιοπρεπής «ισοπαλία» του πρώτου ημιχρόνου;

Πραγματικά, θέλω πολύ να κατέβω κι εγώ στους δρόμους και χωρίς κανένα μικρόφωνο στο χέρι ούτε την απειλητική τηλεοπτική κάμερα, να ρωτήσω έναν από τους εκφραστές αυτής της αμφισβητούμενης και προπηλακιζόμενης, όταν προσπαθεί να εκδηλωθεί, «κυριαρχίας», τι έχει καταλάβει απ όλες αυτές τις τέλεια ρυθμιζόμενες τυμπανοκρουσίες. Να τον ρωτήσω ακόμα, γιατί εξακολουθούν να τον βασανίζουν οι δόσεις του στεγαστικού του δανείου και της διογκούμενης πιστωτικής του κάρτας, η καλπάζουσα ακρίβεια, το αμφίβολο μέλλον των παιδιών του, τα καταρρέοντα δικαιώματα της εργασιακής του περιπέτειας, μετά την επικράτηση αυτής της απειλητικής επωδού «μη λύση, μη πρόσκληση»; Να τον ρωτήσω, επίσης, αν, τελικά, οι γείτονές μας παραιτηθούν από τη διεκδίκηση ενός εθνικού ονόματος που ιστορικά δεν τους ανήκει και από την αναζητούμενη, ματαίως, συγγενική τους σχέση με τον Αλέξανδρο, τι θα είναι ακριβώς αυτό που θα ορίζει την προσωπική του ευδαιμονία;

Και, τέλος, να τον παρακαλέσω να μου πει εμπιστευτικά, επειδή αυτές τις ώρες όλες οι απαντήσεις είναι επικίνδυνες, συμφωνεί κι αυτός πως οι «Αμερικανοί» έχουν ηττηθεί και πως αυτή την «ήττα» δεν θα την πληρώσουμε ακριβά; Να μου πει, βρε αδερφέ, κατάλαβε ακριβώς ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της εθνικής μας νίκης;